Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Satisne igitur videor vim verborum tenere, an sum etiam nunc vel Graece loqui vel Latine docendus? In schola desinis. Tum mihi Piso: Quid ergo?

Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria.

At iam decimum annum in spelunca iacet. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones.

Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Quae duo sunt, unum facit. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Odium autem et invidiam facile vitabis.

Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Summus dolor plures dies manere non potest? Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari.

Nam de isto magna dissensio est. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex.

Summae mihi videtur inscitiae. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Qui ita affectus, beatum esse

numquam probabis; Explanetur igitur. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Si id dicis, vicimus. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Quid ergo? Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Duo Reges: constructio interrete.

Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Recte, inquit, intellegis. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Praeclare hoc quidem.

Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;