Tum ille: Ain tandem? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Restatis igitur vos; Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.

Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Quibusnam praeteritis? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus.

Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Ne discipulum abducam, times. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Et nemo nimium beatus est; Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn.

Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant.

At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Bork Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio.

Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus. Sed fac ista esse non inportuna; Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec

dicturum fuisse? Immo videri fortasse.

Duo Reges: constructio interrete. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Cur id non ita fit? Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.

Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Quam multa vitiosa! summum enim bonum et malum vagiens puer utra voluptate diiudicabit, stante an movente? Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Nihil ad rem! Ne sit sane; Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Hoc est non dividere, sed frangere.

Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Itaque ab his ordiamur. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Quod quidem iam fit etiam in Academia.