Rationis enim perfectio est virtus; Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.

Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Scisse enim te quis coarguere possit? Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur.

Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Si longus, levis dictata sunt. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Quis enim redargueret? Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt.

Ille incendat? Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Serpere

anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis.

Quae est igitur causa istarum angustiarum? Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Tanta vis admonitionis inest in locis; Non laboro, inquit, de nomine.

Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Tu quidem reddes; Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit.

Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Non enim in selectione virtus ponenda erat, ut id ipsum, quod erat bonorum ultimum, aliud aliquid adquireret. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur?

Bonum integritas corporis: misera debilitas. Duo Reges: constructio interrete. Explanetur igitur. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Bork Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Verum hoc idem saepe faciamus. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.

Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Atqui eorum nihil est eius generis, ut

sit in fine atque extrerno bonorum. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Quis est tam dissimile homini.