Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Consequens enim est et post oritur, ut dixi.

Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Qui est in parvis malis.

Haec dicuntur fortasse ieiunius; Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat.

Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen

confitentem audire Torquatum. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Nihil illinc huc pervenit. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.

Memini vero, inquam; Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Duo Reges: constructio interrete. At iam decimum annum in spelunca iacet.

Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Quo modo autem philosophus loquitur? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum.

Animadverti, ínquam, te isto modo paulo ante ponere, et scio ab Antiocho nostro dici sic solere; Si longus, levis. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri.

Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur?

Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Qualem

igitur hominem natura inchoavit? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Bork Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.