Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Erit enim mecum, si tecum erit. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Duo Reges: constructio interrete. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur.

Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Itaque his sapiens semper vacabit. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Minime vero probatur huic disciplinae, de qua loquor, aut iustitiam aut amicitiam propter utilitates adscisci aut probari. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur.

An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Sed fac ista esse non inportuna; Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit.

Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;

Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Iam contemni non poteris. At enim hic etiam dolore. At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Cum ageremus, inquit,

vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Urgent tamen et nihil remittunt. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere?

Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat? Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere.

Nam ante Aristippus, et ille melius. Quae duo sunt, unum facit. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.

Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Rationis enim perfectio est virtus;

Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Recte, inquit, intellegis. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Iam in altera philosophiae parte. Nec mihi illud dixeris: Haec

enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret.

Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Sin aliud quid voles, postea. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L.