Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Sed ad bona praeterita redeamus. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio.

Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Quid enim? Quae cum dixisset, finem ille. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur.

Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Sed plane dicit quod intellegit. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis;

Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio.

Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Ea possunt paria non esse. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper

beatos;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Duo Reges: constructio interrete.

Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. An hoc usque quaque, aliter in vita? Primum quid tu dicis breve? An hoc usque quaque, aliter in vita? Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus.

Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Aufidio, praetorio, erudito homine, oculis capto, saepe audiebam, cum se lucis magis quam utilitatis desiderio moveri diceret. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit?

A mene tu? Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Idemne, quod iucunde? In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi.

Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Erit enim instructus ad

mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Quis istud possit, inquit, negare? Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?