Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Tria genera bonorum; Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Bork Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus?

Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Non potes, nisi retexueris illa. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Idne consensisse de Calatino plurimas gentis arbitramur, primarium populi fuisse, quod praestantissimus fuisset in conficiendis voluptatibus? Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est.

Quonam, inquit, modo? Quo minus animus a se ipse dissidens secumque discordans gustare partem ullam liquidae voluptatis et liberae potest. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Mihi enim satis est, ipsis non satis.

Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Sit enim idem caecus, debilis.

Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. De

vacuitate doloris eadem sententia erit. Ego vero isti, inquam, permitto. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis.

Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;

Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Quorum altera prosunt, nocent altera. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Mihi enim satis est, ipsis non satis. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur.

Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Hoc simile tandem est? Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Et quidem, inquit, vehementer errat; Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. At iam decimum annum in spelunca iacet.

Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Facillimum id quidem est, inquam. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Et non ex maxima parte de tota iudicabis?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tollitur

beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Duo Reges: constructio interrete. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Illi enim inter se dissentiunt. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;