Non semper, inquam; Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Quid censes in Latino fore? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.

Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Torquatus, is qui consul cum Cn. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat.

Falli igitur possumus. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Ostendit pedes et pectus. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.

Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Cur post Tarentum ad Archytam? Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam

recordandi. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.

Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Quorum altera prosunt, nocent altera. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Scrupulum, inquam, abeunti; Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.

Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Age, inquies, ista parva sunt. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Non laboro, inquit, de nomine. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Cur id non ita fit? Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum.

Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Nos vero, inquit ille; Immo alio genere;

Poterat autem inpune; Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Proclivi currit oratio. An nisi populari fama? Duo Reges: constructio interrete. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis

vitia posuisse contraria. Si longus, levis dictata sunt. Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus.

Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Nonne odio multos dignos putamus, qui quodam motu aut statu videntur naturae legem et modum contempsisse?