Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Tanta vis admonitionis inest in locis; Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Ut aliquid scire se gaudeant? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.

Illi enim inter se dissentiunt. Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Quis hoc dicit? Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Itaque contra est, ac dicitis; Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus?

Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.

Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent

omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.

Si enim ad populum me vocas, eum. Equidem e Cn. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nemo igitur esse beatus potest. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Quid de Pythagora? Duo Reges: constructio interrete. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Res enim concurrent contrariae.

De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Erit enim mecum, si tecum erit. Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Eadem nunc mea adversum te oratio est.

Sed residamus, inquit, si placet. Pauca mutat vel plura sane; Quae dici eadem de ceteris virtutibus possunt, quarum omnium fundamenta vos in voluptate tamquam in aqua ponitis. Duo enim genera quae erant, fecit tria.

Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Est, ut dicis, inquam.

Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Ille vero, si

insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Nunc de hominis summo bono quaeritur; Quae autem natura suae primae institutionis oblita est?