Sed nimis multa. Quis Aristidem non mortuum diligit? Illud non continuo, ut aeque incontentae. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis.

Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Tum ego: Non mehercule, inquam, soleo temere contra Stoicos, non quo illis admodum assentiar, sed pudore impedior; Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Summus dolor plures dies manere non potest? Sed ad bona praeterita redeamus. De hominibus dici non necesse est. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Duo enim genera quae erant, fecit tria.

Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?

Quis istum dolorem timet? Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Ita

redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Sed haec nihil sane ad rem; Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset.

Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Respondeat totidem verbis. Quid, de quo nulla dissensio est? Primum quid tu dicis breve?

Hoc sic expositum dissimile est superiori. Tubulo putas dicere?

Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; An hoc usque quaque, aliter in vita? Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Iam in altera philosophiae parte. Theophrastum tamen adhibeamus ad pleraque, dum modo plus in virtute teneamus, quam ille tenuit, firmitatis et roboris. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.

Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Igitur ne dolorem quidem. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Praeclarae mortes sunt imperatoriae;

Duo Reges: constructio interrete. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Negare non possum.