Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P.

Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Nunc vides, quid faciat. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;

Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Videsne quam sit magna dissensio? Hoc tu nunc in illo probas. Tanta vis admonitionis inest in locis; Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. At iam decimum annum in spelunca iacet. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis.

Nemo igitur esse beatus potest. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Bork

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et hanc quidem primam exigam a te operam, ut audias me quae a te dicta sunt refellentem. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Bork Duo Reges: constructio interrete. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.

Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Negat esse eam, inquit, propter se

expetendam. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse;

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Quae rursus dum sibi evelli ex ordine nolunt, horridiores evadunt, asperiores, duriores et oratione et moribus. Falli igitur possumus. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis;

Nulla erit controversia. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Erit enim mecum, si tecum erit. Hic ambiguo ludimur. Ut id aliis narrare gestiant? Si quae forte-possumus. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos?

Sedulo, inquam, faciam. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Quaeque de virtutibus dicta sunt, quem ad modum eae semper voluptatibus inhaererent, eadem de amicitia dicenda sunt. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet.

Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Hoc tu nunc in illo probas. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.