Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora.

Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus;

Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?

Quod quidem nobis non saepe contingit. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Suo enim quisque studio maxime ducitur.

Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Sed nunc, quod agimus; Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur

communia. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. At, si voluptas esset bonum, desideraret.

Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria.

Itaque et vivere vitem et mori dicimus arboremque et novellan et vetulam et vigere et senescere. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus.

Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest.

Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. At, si voluptas esset bonum, desideraret.