Nam si +omnino nos+ neglegemus, in Aristonea vitia incidemus et peccata obliviscemurque quae virtuti ipsi principia dederimus; Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Etiam beatissimum? Quid est igitur, inquit, quod requiras? Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita?

Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.

Duo Reges: constructio interrete. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat?

At certe gravius. Sed haec omittamus; Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Primum divisit ineleganter; Paria sunt igitur. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo

potest.

Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Quis istud possit, inquit, negare?

Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere.

Quare conare, quaeso. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Est, ut dicis, inquam. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.

Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Sed quod proximum fuit non vidit. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.

His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Hoc

est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus.