Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem.

Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Bork Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur.

Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Esse enim, nisi eris, non potes. Est, ut dicis, inquit; Sint modo partes vitae beatae. Et quidem, inquit, vehementer errat; An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;

Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta.

Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Atque ego:

Scis me, inquam, istud idem sentire, Piso, sed a te opportune facta mentio est. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q.

Non est igitur voluptas bonum. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti?

Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Sit enim idem caecus, debilis. Curium putes loqui, interdum ita laudat, ut quid praeterea sit bonum neget se posse ne suspicari quidem.

Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Poterat autem inpune; Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio.

Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Duo Reges: constructio interrete. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Si est nihil nisi corpus, summa

erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Minime vero, inquit ille, consentit. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.