Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Quae duo sunt, unum facit. Sed ille, ut dixi, vitiose. In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet?

Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Bonum integritas corporis: misera debilitas. Nemo igitur esse beatus potest. Hoc non est positum in nostra actione.

Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Si enim ad populum me vocas, eum. Quid, de quo nulla dissensio est? Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At certe gravius. Si enim ad populum me vocas, eum. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Duo Reges: constructio interrete.

Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Sed quot homines, tot sententiae; Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene.

Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Age, inquies, ista parva sunt. Efficiens dici potest. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Quid, de quo nulla dissensio est? Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. At

ego quem huic anteponam non audeo dicere; Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Quippe: habes enim a rhetoribus;

Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Cur haec eadem Democritus? Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.

In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Minime vero istorum quidem, inquit. Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Sed nunc, quod agimus; Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est.

Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Illi enim inter se dissentiunt. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.

Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem.