In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Laboro autem non sine causa; Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Facile pateremur, qui etiam nunc agendi aliquid discendique causa prope contra naturam vígillas suscipere soleamus. Et ille ridens: Age, age, inquit,-satis enim scite me nostri sermonis principium esse voluisti-exponamus adolescenti,. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris?

Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus;

Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?

Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Vives, inquit Aristo, magnifice atque praeclare, quod erit cumque visum ages, numquam angere, numquam cupies, numquam timebis.

Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Terram, mihi crede, ea lanx et maria

deprimet. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.

Bonum integritas corporis: misera debilitas. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti?

Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Duo Reges: constructio interrete. Bork Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Stoici scilicet. Tamen a proposito, inquam, aberramus.

Non semper, inquam; An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Quae contraria sunt his, malane?

Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Ista ipsa, quae tu breviter: regem, dictatorem, divitem solum esse sapientem, a te quidem apte ac rotunde;