Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit?

Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Urgent tamen et nihil remittunt. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari.

Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Tenent mordicus. Hos contra singulos dici est melius. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Eaedem res maneant alio modo. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Duo Reges: constructio interrete. Tum ille: Ain tandem? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit?

Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?

Murenam te accusante defenderem. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus.

Sint ista Graecorum; Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur.

Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Confecta res esset. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt.

Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Sed ne,

dum huic obsequor, vobis molestus sim. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Theophrastum tamen adhibeamus ad pleraque, dum modo plus in virtute teneamus, quam ille tenuit, firmitatis et roboris.

Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Ad eos igitur converte te, quaeso. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit.

Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim.