Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Illud non continuo, ut aeque incontentae.

Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.

Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et summatim quidem haec erant de corpore animoque dicenda, quibus quasi informatum est quid hominis natura postulet. Sed ad rem redeamus; Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Non est igitur summum malum dolor. Duo Reges: constructio interrete.

Sed haec omittamus; Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Sed haec omittamus; Ergo, si

semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Tanta vis admonitionis inest in locis; Haec igitur Epicuri non probo, inquam.

Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Quis istud possit, inquit, negare? Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. At iam decimum annum in spelunca iacet. Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;

Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Confecta res esset.

Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Nam cui proposito sit conservatio sui, necesse est huic partes quoque sui caras suo genere laudabiles. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Dat enim intervalla et relaxat. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Odium autem et invidiam facile vitabis. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P.

Qui est in parvis malis. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio?