Quis enim redargueret? Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Haeret in salebra. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali.

Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Dici enim nihil potest verius.

Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Et quidem, inquit, vehementer errat; Recte, inquit, intellegis.

Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;

An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus. Quid, cum volumus nomina eorum, qui quid gesserint, nota nobis esse, parentes, patriam, multa praeterea minime necessaria? Oratio me istius philosophi non offendit; Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

Et quod est munus, quod opus

sapientiae? Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Duo Reges: constructio interrete. Et non ex maxima parte de tota iudicabis?

Nam ante Aristippus, et ille melius. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.

Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Quod iam a me expectare noli. Minime vero istorum quidem, inquit. Nam ista vestra: Si gravis, brevis;

Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.