Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Bork Prave, nequiter, turpiter cenabat; Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.

Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Frater et T. Beatus sibi videtur esse moriens. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Quid ergo hoc loco intellegit honestum?

Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Cur, nisi quod turpis oratio est? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? An eiusdem modi? Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.

Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Frater et T. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus;

Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose

putet vivere? Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Falli igitur possumus. Duo Reges: constructio interrete. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod.

Quis Aristidem non mortuum diligit? Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam.

Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Falli igitur possumus. Facillimum id quidem est, inquam. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Bork Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Quae ista amicitia est?

Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Contineo me ab exemplis.

Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua

erat transfixus, hastam. Memini vero, inquam; Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.