Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem.

Sint modo partes vitae beatae. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum?

Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Sed plane dicit quod intellegit. Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus.

Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata.

Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Ergo, inquit, tibi Q. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At

modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.

Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Duo Reges: constructio interrete. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.

Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Torquatus, is qui consul cum Cn. Haeret in salebra.

Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Graece donan, Latine voluptatem vocant. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis.

Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Ratio quidem vestra sic cogit. Se dicere inter honestum et turpe nimium quantum, nescio quid inmensum, inter ceteras res nihil omnino interesse. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Mihi enim satis est, ipsis non satis.