Non igitur bene. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Pauca mutat vel plura sane; Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quid censes in Latino fore? Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus.

Tum mihi Piso: Quid ergo? Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Quod cum dixissent, ille contra. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Sed ego in hoc resisto;

Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Inde igitur, inquit, ordiendum est.

Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Eam stabilem appellas. Dici enim nihil potest verius. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum.

Sed ad rem redeamus; Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Rationis enim perfectio est virtus; Quod autem in homine

praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Duo Reges: constructio interrete. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;

Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Non potes, nisi retexueris illa. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; At iam decimum annum in spelunca iacet. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur;

Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Hunc vos beatum;

Non est igitur voluptas bonum. Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Quorum altera prosunt, nocent altera. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Neminem

videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur.

Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Hunc ipsum Zenonis aiunt esse finem declarantem illud, quod a te dictum est, convenienter naturae vivere. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?