Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Duo Reges: constructio interrete. Ut id aliis narrare gestiant? Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset.

At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina.

Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Quis est tam dissimile homini. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis.

Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Claudii libidini, qui tum erat summo ne

imperio, dederetur. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Id est enim, de quo quaerimus. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines.

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Te autem hortamur omnes, currentem quidem, ut spero, ut eos, quos novisse vis, imitari etiam velis. -delector enim, quamquam te non possum, ut ais, corrumpere, delector, inquam, et familia vestra et nomine. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Quod vestri non item. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt?

Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae;

Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. An potest cupiditas finiri? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Quod quidem iam fit etiam in Academia. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis;

Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Ego vero

volo in virtute vim esse quam maximam; Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus.