Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Praeclare hoc quidem.

Duo Reges: constructio interrete. Atque etiam valítudinem, vires, vacuitatem doloris non propter utilitatem solum, sed etiam ipsas propter se expetemus. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.

Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur.

Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Sint modo partes vitae beatae. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Sed ille, ut dixi, vitiose. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. At iste non dolendi status non vocatur voluptas.

Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; De hominibus dici non necesse est. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint.

Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Si

quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset.

Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. In schola desinis. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem.

Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Atque adhuc ea dixi, causa cur Zenoni non fuisset, quam ob rem a superiorum auctoritate discederet. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Quamquam ab iis philosophiam et

omnes ingenuas disciplinas habemus; Non potes ergo ista tueri, Torquate, mihi crede, si te ipse et tuas cogitationes et studia perspexeris; Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus;

Nec enim ignoras his istud honestum non summum modo, sed etiam, ut tu vis, solum bonum videri. Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.