Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.

Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset.

Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Nam quid possumus facere melius? Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem.

Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Quare ad ea primum, si videtur;

Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quae cum essent dicta, discessimus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Primum quid tu dicis breve? Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Duo Reges: constructio interrete. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Hic

ambiguo ludimur.

Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Nemo igitur esse beatus potest. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?

Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere.

Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Nihil opus est exemplis hoc facere longius.

Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Utram tandem linguam nescio?