Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur?

Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem.

Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Rationis enim perfectio est virtus; Quod quidem iam fit etiam in Academia. Beatus sibi videtur esse moriens.

Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt.

Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Tu quidem reddes; Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.

Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Beatus

sibi videtur esse moriens. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Ergo, inquit, tibi Q.

Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Idem adhuc;

Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Quare attende, quaeso.

Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Si enim ad populum me vocas, eum. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Sed quoniam et advesperascit

et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Duo Reges: constructio interrete. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Hoc tu nunc in illo probas. Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;