Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae;

Et quidem, inquit, vehementer errat; Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Erit enim mecum, si tecum erit. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -;

Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.

Qui est in parvis malis. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus;

Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit?

Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Duo Reges: constructio interrete. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a

quibus de veritate dissentiunt. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset.

Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?

Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Nunc agendum est subtilius. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit?

Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Frater et T. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. An dubium

est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Illo enim addito iuste fit recte factum, per se autem hoc ipsum reddere in officio ponitur. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Quae cum dixisset, finem ille.