Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Quid de Platone aut de Democrito loquar? Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus?

Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Ostendit pedes et pectus. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.

Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. At iam decimum annum in spelunca iacet. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.

Quis est tam dissimile homini. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.

Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam

me ipsum abducas licebit. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Nihil illinc huc pervenit. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto.

Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; At multis se probavit. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Quibus ego vehementer assentior.

Non potes, nisi retexueris illa. Ut aliquid scire se gaudeant? Quo modo? Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Et ego: Piso, inquam, si est quisquam, qui acute in causis videre soleat quae res agatur. Nunc vides, quid faciat.

Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus.

An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non

optabiliorem diuturnitas facit? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Duo Reges: constructio interrete. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus.