Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Poterat autem inpune; Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur.

Quae duo sunt, unum facit. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Nihil enim hoc differt.

Beatus sibi videtur esse moriens. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Id est enim, de quo quaerimus. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Laboro autem non sine causa; Quid ergo? Quippe: habes enim a rhetoribus;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Duo Reges: constructio interrete. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri.

Verum tamen cum de

rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Videsne ut, quibus summa est in voluptate, perspicuum sit quid iis faciendum sit aut non faciendum? Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit.

Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Mihi enim satis est, ipsis non satis.

Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Quibus rebus vita consentiens virtutibusque respondens recta et honesta et constans et naturae congruens existimari potest. Itaque ab his ordiamur. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Hos contra singulos dici est melius.

Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Venit ad extremum; Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;

Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis. At hoc in eo M. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Numquam facies.

Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Animadverti, ínquam, te isto modo paulo ante ponere, et scio ab Antiocho nostro dici sic solere; Quis Aristidem non mortuum diligit? Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.