Quarum cum una sit, qua mores conformari putantur, differo eam partem, quae quasi stirps ets huius quaestionis. Quis istud possit, inquit, negare? Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quid interest, nisi quod ego res notas notis verbis appello, illi nomina nova quaerunt, quibus idem dicant? Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia?

At vero illa, quae Peripatetici, quae Stoici dicunt, semper tibi in ore sunt in iudiciis, in senatu. Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Bork Erat enim res aperta. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.

Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte.

Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Quid est igitur, inquit, quod requiras? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;

Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Tum ille: Ain tandem? Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Praeclare hoc quidem. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing

elit. Bork Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Duo Reges: constructio interrete. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus.

Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius.

Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia.

Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt.

Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Mene ergo et Triarium dignos

existimas, apud quos turpiter loquare? Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Sed plane dicit quod intellegit. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?