Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. At enim hic etiam dolore. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Venit ad extremum; Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Ratio quidem vestra sic cogit.

Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Facillimum id quidem est, inquam. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda.

Bork Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Non laboro, inquit, de nomine. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari.

Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Immo videri fortasse. Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et ille ridens:

Video, inquit, quid agas; Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Duo Reges: constructio interrete. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse?

Magno hic ingenio, sed res se tamen sic habet, ut nimis imperiosi philosophi sit vetare meminisse. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere.

Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Verum hoc idem saepe faciamus. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Quod totum contra est. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Quid me istud rogas?

Primum quid tu dicis breve? Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Non potes, nisi retexueris illa.

Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Efficiens dici potest. Isto modo

ne improbos quidem, si essent boni viri. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus.

Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim.