Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Tenent mordicus. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare?

Quid censes in Latino fore? Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile.

Pugnant Stoici cum Peripateticis. Hoc non est positum in nostra actione. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.

Perge porro; Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Id mihi magnum videtur. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum.

Equidem, sed audistine modo de Carneade?

Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Duo Reges: constructio interrete. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.

Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur.

Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Quid ergo?

Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? His enim

rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.