Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Quod cum dixissent, ille contra. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Efficiens dici potest.

Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Iam in altera philosophiae parte. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Vides igitur te aut ea sumere, quae non concedantur, aut ea, quae etiam concessa te nihil iuvent. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Illi enim inter se dissentiunt. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant.

Quod equidem non reprehendo; Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Duo Reges: constructio interrete.

Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Respondeat totidem verbis. Tuo vero id

quidem, inquam, arbitratu. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Nemo igitur esse beatus potest. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;

Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Sit enim idem caecus, debilis. Sed fac ista esse non inportuna; Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Quid dubitas igitur mutare principia naturae?

Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Quid vero?

Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.

Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est.

Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Tu quidem reddes; Quem quidem vos, cum improbis poenam proponitis, inpetibilem facitis, cum sapientem semper boni plus habere vultis, tolerabilem.

Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Summus dolor plures dies manere non potest? Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius.