Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium.

Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Simus igitur contenti his. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.

Quare conare, quaeso. Itaque contra est, ac dicitis; Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Nos cum te, M. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.

Nihil illinc huc pervenit. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Qui convenit? Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina.

Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Sint modo partes vitae beatae. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Tum ille: Ain tandem? At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Itaque ab his ordiamur.

Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae

accepimus. Dici enim nihil potest verius. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Tum mihi Piso: Quid ergo? Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Duo Reges: constructio interrete.

Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.

Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Ut id aliis narrare gestiant? Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Si longus, levis dictata sunt. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret.