Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari.

Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Quae sequuntur igitur? Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Age sane, inquam. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Duo Reges: constructio interrete. Praeteritis, inquit, gaudeo.

Tanta vis admonitionis inest in locis; Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Ut pulsi recurrant? Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit.

Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Nam

Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Quae sequuntur igitur? Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae?

Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Que Manilium, ab iisque M. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Nam ante Aristippus, et ille melius. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.

Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.

Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae.

Itaque his sapiens semper vacabit. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Egone quaeris, inquit, quid sentiam?

Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Sin dicit obscurari

quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Quid paulo ante, inquit, dixerim nonne meministi, cum omnis dolor detractus esset, variari, non augeri voluptatem? Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis.