Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Quid de Pythagora? Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Nihil ad rem! Ne sit sane; Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum.

Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Verum hoc idem saepe faciamus.

Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Ratio quidem vestra sic cogit. A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem. Etiam beatissimum? Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?

Mihi enim satis est, ipsis non satis. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Cur deinde Metrodori liberos commendas? Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.

Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Ut alios omittam,

hunc appello, quem ille unum secutus est. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa virtute optimum quidque rarissimum est. Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don.

Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Nam quid possumus facere melius? Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit.

Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Quae duo sunt, unum facit. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Duo Reges: constructio interrete. Quae in controversiam veniunt,

de iis, si placet, disseramus. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius.

Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Idemne, quod iucunde? Tria genera bonorum; Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Et quidem, inquit, vehementer errat;

Quid vero? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?