Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Restatis igitur vos; Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Hunc ipsum Zenonis aiunt esse finem declarantem illud, quod a te dictum est, convenienter naturae vivere. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Non semper, inquam;

Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus.

Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Scisse enim te quis coarguere possit? Quis istud, quaeso, nesciebat? Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Cur iustitia laudatur? Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur.

Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Nunc de hominis summo bono quaeritur; Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos

quoque concedimus; Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.

Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis.

An hoc usque quaque, aliter in vita? Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Verum hoc idem saepe faciamus. Duo enim genera quae erant, fecit tria.

Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium.

Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum;

Non modo

carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Ubi ut eam caperet aut quando? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Duo Reges: constructio interrete.