Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Tamen a proposito, inquam, aberramus. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates?

Duo Reges: constructio interrete. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Summus dolor plures dies manere non potest? Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Hoc loco tenere se Triarius non potuit.

Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali.

Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Vide, quaeso, rectumne sit. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Duo enim genera quae erant, fecit tria.

Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Sed hoc sane concedamus. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Hoc tu nunc in illo probas. Quam ob rem tandem,

inquit, non satisfacit?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Quae contraria sunt his, malane?

Sed ad bona praeterita redeamus. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Ita prorsus, inquam; Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.

Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Et nemo nimium beatus est; Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio.

Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Nos commodius agimus. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Duo enim genera quae erant, fecit tria.

Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Sin aliud quid voles, postea. Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?