Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. An hoc usque quaque, aliter in vita?

Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Respondeat totidem verbis.

Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.

Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Bork Quonam modo?

Polycratem Samium felicem appellabant. Haec dicuntur fortasse ieiunius; Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Et

hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Duo Reges: constructio interrete. Sit enim idem caecus, debilis.

Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Quid, quod res alia tota est? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-;

Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Rationis enim perfectio est virtus; Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Ea possunt paria non esse. Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.

Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Sit, inquam, tam facilis, quam

vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta?

Quae duo sunt, unum facit. Num quid tale Democritus? Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.