Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Beatus sibi videtur esse moriens. Hos contra singulos dici est melius. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Tibi hoc incredibile, quod beatissimum.

Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Videsne quam sit magna dissensio? Nihil enim arbitror esse magna laude dignum, quod te praetermissurum credam aut mortis aut doloris metu. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Quid enim possumus hoc agere divinius? Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde?

Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex.

Sed residamus, inquit, si placet. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Bork Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Quamquam tu hanc

copiosiorem etiam soles dicere. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Duo Reges: constructio interrete. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Quibus rebus vita consentiens virtutibusque respondens recta et honesta et constans et naturae congruens existimari potest.

Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Certe non potest. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Qui convenit? Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta.

Prioris generis est docilitas, memoria; Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Illo enim addito iuste fit recte factum, per se autem hoc ipsum reddere in officio ponitur. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.

Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. In eo autem voluptas omnium Latine loquentium more ponitur, cum percipitur ea, quae sensum aliquem moveat, iucunditas. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Itaque his sapiens semper vacabit.

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Dici enim nihil potest verius. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita

refellatur oratio. Quae ista amicitia est? Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.

Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Itaque fecimus. Sit enim idem caecus, debilis. Quae contraria sunt his, malane?