Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Omnis enim est natura diligens sui. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum.

Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Addo etiam illud, multa iam mihi dare signa puerum et pudoris et ingenii, sed aetatem vides. Duo Reges: constructio interrete. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Maximus dolor, inquit, brevis est. Mihi enim satis est, ipsis non satis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Res enim concurrent contrariae. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Deinde dolorem quem maximum? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum?

Bork At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Theophrastus mediocriterne delectat, cum

tractat locos ab Aristotele ante tractatos?

Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Ne discipulum abducam, times.

Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.

Conferam avum tuum Drusum cum C. Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Ac tamen hic mallet non dolere. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Facile pateremur, qui etiam nunc agendi aliquid discendique causa prope contra naturam vígillas suscipere soleamus.

Tuum credibile? Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.

Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur.

Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Non autem hoc: igitur ne illud quidem.

Quae cum dixisset, finem ille. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Is es profecto tu.