Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Esse enim, nisi eris, non potes. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.

Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Animadverti, ínquam, te isto modo paulo ante ponere, et scio ab Antiocho nostro dici sic solere;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Tu quidem reddes; Duo Reges: constructio interrete. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Hoc non est positum in nostra actione.

Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. At eum nihili facit;

Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. At hoc in eo M. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis?

Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Quod equidem non reprehendo; Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Sed fac ista esse

non inportuna; Si longus, levis dictata sunt. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet.

Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest.

Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Quonam, inquit, modo?

Eadem nunc mea adversum te oratio est. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio.

Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Contineo me ab exemplis. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest.