Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus?

Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. At enim hic etiam dolore. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus;

Sed tamen intellego quid velit. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Quae contraria sunt his, malane? Itaque et vivere vitem et mori dicimus arboremque et novellan et vetulam et vigere et senescere. Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni?

Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Quae contraria sunt his, malane? Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Disserendi artem nullam habuit.

Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Sed ille, ut dixi, vitiose. Negat enim summo bono afferre

incrementum diem. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Pauca mutat vel plura sane; In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Sed nimis multa. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur;

Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Cur iustitia laudatur?

Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Summus dolor plures dies manere non potest? Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. In quibus doctissimi illi veteres

inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse?

Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quare conare, quaeso. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Hoc non est positum in nostra actione. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Duo Reges: constructio interrete.