Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Sed fortuna fortis;

Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Sedulo, inquam, faciam. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.

Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Nihil ad rem! Ne sit sane; De illis, cum volemus.

Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Sed haec omittamus; Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia.

Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Bork Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Non laboro, inquit, de nomine. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Duo Reges: constructio interrete. Sed ad bona praeterita redeamus. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non

aderit;

Ut pulsi recurrant? Quae cum essent dicta, discessimus. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis;

Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Inde igitur, inquit, ordiendum est. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Non est igitur voluptas bonum. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset.

Satis est ad hoc responsum. Nam quid possumus facere melius? Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium.

Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Quid de Platone aut de Democrito loquar? Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem.