Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. De quibus etsi a Chrysippo maxime est elaboratum, tamen a Zenone minus multo quam ab antiquis; Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.

Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. At iam decimum annum in spelunca iacet. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Bork Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod.

Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Praeteritis, inquit, gaudeo. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Et nemo nimium beatus est; Minime vero, inquit ille, consentit.

Sed hoc sane concedamus. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Dat enim intervalla et relaxat. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Et quidem,

inquit, vehementer errat;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Quid censes in Latino fore? Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Et quod est munus, quod opus sapientiae? Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Duo Reges: constructio interrete.

Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Minime vero istorum quidem, inquit. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Inquit, dasne adolescenti veniam? Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria?

Sed potestne rerum maior esse dissensio? Si longus, levis dictata sunt. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Respondeat totidem verbis. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit;

Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Istic sum, inquit.

Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; An hoc usque quaque, aliter in vita? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Bork Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Ac tamen, ne cui loco non videatur esse responsum, pauca etiam nunc dicam ad reliquam orationem tuam. Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala

sunt, placet. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.

Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.