Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Satis est ad hoc responsum. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint.

Sed hoc sane concedamus. Inde igitur, inquit, ordiendum est.

Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Utram tandem linguam nescio? Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quis Aristidem non mortuum diligit? Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Collatio igitur ista te nihil iuvat. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio.

Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas;

Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Quae contraria sunt his, malane? Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.

Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Si quae forte-possumus. Sed fac ista esse non inportuna; Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Primum quid tu dicis breve? Nihil sane.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid censes in Latino fore? Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Duo Reges: constructio interrete. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem?

O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Hic ambiguo ludimur. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Sint ista Graecorum; Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.

Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Qui cum praetor quaestionem inter

sicarios exercuisset, ita aperte cepit pecunias ob rem iudicandam, ut anno proximo P. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata;

Eadem nunc mea adversum te oratio est. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere.