Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Ecce aliud simile dissimile. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Sed quid sentiat, non videtis. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;

Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Addebat etiam se in legem Voconiam iuratum contra eam facere non audere, nisi aliter amicis videretur. Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum.

Hoc non est positum in nostra actione. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?

Verum hoc idem saepe faciamus. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Eademne, quae restincta siti? Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?

Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et

idem abeunt, qui venerant. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Bork Quippe: habes enim a rhetoribus; In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt.

Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem.

Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Quare attende, quaeso. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta?

Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Stoici scilicet. Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Bork

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Dici enim nihil potest verius. Duo Reges: constructio interrete. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Numquam facies. Polycratem Samium felicem appellabant.

Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione

quadam distinguitur. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat.