Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Peccata paria. Nihil ad rem! Ne sit sane; Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem.

Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat;

Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. An hoc usque quaque, aliter in vita? Quae duo sunt, unum facit.

Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Summus dolor plures dies manere non potest? Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit;

Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde?

Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore

Darei, in crucem actus est.

Si enim ad populum me vocas, eum. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Bork Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Sed potestne rerum maior esse dissensio?

Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.

Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Cave putes quicquam esse verius. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Duo Reges: constructio interrete.

Sed quot homines, tot sententiae; An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse?