Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Duo Reges: constructio interrete. Quare attende, quaeso. Cur post Tarentum ad Archytam? Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Quae ista amicitia est? Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Cur post Tarentum ad Archytam?

Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Si enim ad populum me vocas, eum. Quod quidem nobis non saepe contingit. Quis istud possit, inquit, negare?

Contineo me ab exemplis. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? De vacuitate doloris eadem sententia erit. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio.

Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Praeclare hoc quidem. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.

Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Sin autem est in ea, quod quidam

volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico?

Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria?

Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Minime vero, inquit ille, consentit. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute. Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est? Tollenda est atque extrahenda radicitus. Bork

Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Nam quid possumus facere melius? Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Et quidem, inquit, vehementer errat; Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.

Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.

Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat.

Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse;