Itaque ab his ordiamur. Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Equidem e Cn. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus.

Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Sed ad rem redeamus; Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Quae sequuntur igitur? Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Si longus, levis dictata sunt. Sed tamen intellego quid velit.

Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. At iste non dolendi status non vocatur voluptas.

Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur?

Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Atqui haec patefactio

quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Quae contraria sunt his, malane? Et non ex maxima parte de tota iudicabis?

Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Hoc simile tandem est? Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Quamquam te quidem video minime esse deterritum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cave putes quicquam esse verius. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Duo Reges: constructio interrete. Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. An nisi populari fama?

Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Sed ad illum redeo. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Idne consensisse de Calatino plurimas gentis arbitramur, primarium populi fuisse, quod praestantissimus fuisset in conficiendis voluptatibus?

Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Eaedem res maneant alio modo. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Videmusne ut pueri ne

verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur?

Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Alia quaedam dicent, credo, magna antiquorum esse peccata, quae ille veri investigandi cupidus nullo modo ferre potuerit. An hoc usque quaque, aliter in vita? Quod cum dixissent, ille contra.